1935'TE GİRESUN'DA OKUL SEFERBERLİĞİ

1935'TE GİRESUN'DA OKUL SEFERBERLİĞİ
Henüz on iki yıllık bir devletin eğitim ve kültür işlerinde yaptığı atılımlar, Giresun’da da tüm hızıyla devam ediyordu.
Özellikle Giresun, eğitim ve kültürün yayılması için büyük adımlar atıyordu. Şehrin köylerinde halk okullaşma yolunda sıkı bir işbirliği içerisindeydi. Dönemin kültür müdürü bu eğitim seferberliğini yakından izliyordu.
Müdür, 22 Eylül 1935’te köyleri gezerek okul durumlarını yerinde inceledi. Kayadibi’nde yeni yapılacak olan ilkokulun yeri belirlendi. Kemaliye ve
Alınyoma okullarının eksikleri tespit edilerek tamamlandı. Alınyoma’da üyelerinin köylülerden oluşması koşuluyla bir spor kulübü kurulması da
kararlaştırıldı. Yanı sıra bir de halk okuma odası açılması uygun görüldü. İl nezdinde “çalışkan köy” denilen Alınyoma’nın eğitimci kadrosu da tamamlanmıştı.
Ülper’de yeni yapılan okul eğitime hazır hale geldi. Akyoma’daki okul da bitmek üzereydi. Bu okulların açılışı, 29 Ekim’de halkın “cumhurluk
bayramı” dediği Cumhuriyet Bayramı esnasında yapılacaktı. Eynesil’de ise iki yüz yatılı öğrencinin eğitim göreceği bir okul açılıyordu. Çandır’da
beş yıllık okul inşaatı bitmiş, eksikleri giderilmiş ve eğitime hazır konuma getirilmişti. İl yetkilileri, mebuslar ve basın çalışanları Giresun
köylerindeki bu olağanüstü girişimlerde gönüllü olarak yer almış köylüleri tebrik ediyor, gazetelerde onlar için onurlandırıcı başlıklar atılıyordu.
Giresun köylerinde açılan okulların öğretmen eksikliğinin bir kısmı ise Ordu’dan yapılan beş öğretmen takviyesi ile giderilmişti. Ordu ili dâhilinde
boşta kalan öğretmenler, Giresun il müdürlüğü emrinde görevlendirilmişti.
Köylünün okul seferberliği sürerken, şehir merkezinde okul eksikliği vardı. Gazipaşa Okulu başta olmak üzere bazı okulların onarılması veya
yeniden inşası gerekiyordu. Giresun kaza merkezinde birçok okul henüz emval­i metrukeden kalma evlerde kurulmuştu. Gazipaşa okulunun
tadilatı aynı yıl içinde bitecek, öğrenciler burada rahat bir eğitim görecekti. Metruk evlere kurulan okullar ise dar ve rahatsızdı. Öğrenciler buralarda
okurken sıkıntı yaşıyorlardı. Şehir basını, merkezdeki okul eksikliğini köylerdeki durumla kıyaslıyor, “köylü şuuru”nu övüyordu. Öte yandan şehir
aydınları okul yapımı hususunda özeleştiriden sakınmıyordu: “Görüyoruz ki köylüler 3­4 bin lira, daha artık sarf ederek koca okullar yaptırıyorlar.
Gerçi köy kanunu böyle olmasını emrediyor. Fakat bu yarışlı çalışmalarda şunu itiraf etmeli ki, köylünün şuuru rol oynuyor. Köylü okulsuzluğun
yıkıcı, karanlık bir acı olduğunu anlamıştır. Köylü bu işleri dışarından bir yardıma el açmadan kendi anlayışıyla başardıktan sonra şehrin,
çocuklarını ihmal etmesi doğru değildir… Bu yıl ürün durumu iyi. Şehir halkı elbirliği etse bir mektep yaptıramaz mı?...” (Akgün, 02.09.1935).
Cumhuriyetin eğitim seferberliği, şehirden filizlendi; ancak ilk meyvelerini köylerden verdi. Köylülerin eğitim seferberliği ve bu yoldaki ısrarlı
gönüllülükleri şehir halkı tarafından örnek alındı. Köylerde giderek okullar çoğaldı, eğitim arttı ve nüfusunun çoğu köylerde yaşayan Türkiye’de
bilinçli kalkınma kırsalın eğitim seviyesinin artmasıyla başladı.